Stichting Malikanu
Utrecht/Sieuras 21 juli 2009,
Inleiding
Dit is de tweede Malimail van onze stichting Malikanu. Deze stichting heeft als doel een aantal lokale ontwikkelingsprojecten te ondersteunen in Mali. In deze Malimail lees je over een korte reis die Wendela naar Mali maakte in het voorjaar. Tijdens deze reis heeft ze alle drie de projecten bezocht voor verdere voorbereiding.
Verder lezen jullie in deze Malimail een stuk van Mahamane Maiga, directeur van het wijkcentrum in Bamako. Hij vertelt over zijn centrum en het project dat hij mede met steun van Malikanu kan uitvoeren.
Weer in Mali
In maart is Wendela drie weken in Mali om alle drie de projecten die we met de stichting Malikanu willen ondersteunen te helpen voorbereiden. Trouwens, de giften voor Malikanu gaan honderd procent naar de projecten. Alle kosten, waaronder natuurlijk ook reiskosten, zijn voor rekening van onszelf.
Wendela vertelt over haar reis het volgende: “Het wordt eigenlijk een beetje thuiskomen, in Bamako. Ik word hartelijk ontvangen door Mahamane, onze projectleider in de wijk Sikoroni. Daar willen we een programma starten dat vrouwen de mogelijkheid geeft een eigen inkomen te creëren. Door ze op weg te helpen kunnen zij bijvoorbeeld een marktkraampje beginnen. Of ze kunnen aan de rand van de wijk langs een klein riviertje groenten verbouwen. Het project is bedoeld voor 15 vrouwen die er alleen voor staan, meestal omdat de partner is overleden, en daarbij de zorg hebben over veel kinderen.
“In samenwerking met het wijkhospitaal selecteren we een groep vrouwen waarvan circa de helft seropositief is. De vrouwen krijgen een microkrediet waarvan ze de helft terug betalen gedurende het project, dat in totaal zes maanden duurt. Zij krijgen bij aanvang bovendien een zak rijst van vijftig kilo en wat suiker en melk. Dit om te voorkomen dat ze het geleende bedrag meteen gebruiken voor voedingsmiddelen in plaats van het te investeren in hun bedrijfje. Zij volgen twee dagdelen per week een alfabetiseringscursus, om te leren lezen en schrijven en rekenen. Hier leren ze hun budget te beheren, maar er wordt ook tijd gemaakt om met elkaar ervaringen te delen.
Eén van de kinderen van de deelneemster wordt ook naar school ‘gestuurd’. Er is een begeleider van het Centre d’écoute, die de lessen op zich neemt, en er is een begeleidster die de vrouwen persoonlijk volgt, inclusief een huisbezoek iedere maand. De totale kosten zijn beraamd op 3400 Euro voor een groep van 15 vrouwen. Het Centre heeft 900 Euro voor dit project te besteden. Wij willen graag 2500 Euro beschikbaar stellen. Mahamane heeft met een dergelijk project al ervaring.
Behalve deze zakelijke besognes, ben ik ook weer aan het breien met de meisjes en knopen we armbandjes.”
‘Preventie’
Na ruim een week reist Wendela verder naar de Dogonvallei om het tweede project dat op stapel staat te bezoeken.
“In Bandiagara ontvangt Timothée mij even hartelijk als altijd. Het is de week voor de gemeenteraadsverkiezingen en dat is overal merkbaar. Bandiagara leek mij altijd al een stadje met veel sociale reuring. De 'poort' naar de Dogonvallei, een kruispunt van wegen, een geweldig grote kleurrijke markt. Te groot voor een dorp en toch kent iedereen iedereen; maar ook weer te klein voor een stad, maar wel behoorlijk wat moderne invloeden. Het is Dogonland (met zijn boeren) maar er wonen al eeuwen lang veel Peul, en dat zijn veehoeders. Ook zijn er aan lager wal geraakte gegoede families, maar tevens weer omhooggevallen zakenjongens. Wie maakt hier de dienst uit? Er zijn vijftien kieslijsten, en iedereen voert campagne.
“Timothée, een erg actieve man, is er nauw bij betrokken. Op een avond neemt hij mij mee naar een wijkbijeenkomst. Hij plant mij neer op een stoeltje voor de VIPs. Ik versta het Dogon niet en de vertaling naar Peul ook al niet, maar door het instemmend geknik en hartelijk applaus begrijp ik dat men betrokken is en er vanuit het hart wordt gesproken. Tussen de sprekers door is er muziek en dans, en iedereen doet mee.
“In deze tijd is Timothée natuurlijk erg druk, maar als hij even tijd heeft bezoeken we de school. In elke klas van zo'n tachtig leerlingen zitten zes, zeven meisjes die zwanger zijn. Sommigen zijn al getrouwd en zijn al zestien of zeventien. Die komen daarom niet in aanmerking voor onze steun. Anderen zijn pas dertien, veertien en zijn onbedoeld zwanger. Daardoor dreigen zij het contact met hun familie te verliezen. Zij behoren wel tot onze doelgroep. Soms wordt een meisje door de familie weggestuurd omdat de familie de zorg voor moeder en kind niet kan dragen. De steun die wij willen geven betreft dan ook het meisje zelf, maar juist ook haar familie.
De steun bestaat uit een baal rijst en gierst, melkpoeder, zeep en nog wat basisproducten, aangevuld met een klein geldbedrag wat gebruikt moet worden voor bijvoorbeeld. één keer vlees en vis per week voor de jonge moeder. Deze producten, gecombineerd met wat morele ondersteuning van Timothée en zijn medewerkers kan voldoende zijn om de band tussen meisje en familie te herstellen. Deze bevlogen schooldirecteur spreekt uit ervaring. Zijn motivatie is dat de jonge moeders hun schooldiploma kunnen halen. En dat kan alleen met hulp van haar familie.
“Als ik voor het eerst een klas binnenkom en zie hoeveel meisjes in deze situatie verkeren dreunt het woord 'preventie', 'preventie' in mijn achterhoofd, Later spreek ik hier met Timothée over, hij vertelt dat er op school wel enige aandacht aan voorbehoedmiddelen besteed wordt. Thuis gebeurt dat nauwelijks, want moeders hebben te veel gêne om met hun dochters over deze zaken te spreken. Dat is een eventueel een taak die oma wel op zich kan nemen, als die nog leeft. Timothée en ik bespreken de mogelijkheden om binnen dit project ook veel aandacht aan preventie van zwangerschap te besteden. Hierover later meer. Dit project duurt voor elk meisje een jaar.
“We beginnen met vijf meisjes nog deze zomer. Het benodigde bedrag (820 Euro) is inmiddels overgemaakt naar Mali!
De uitgebreide versie van dit project, inclusief begroting, is in het frans op de franstalige weblog te vinden.
De dorpsoudsten knikken instemmend.
Voor het derde project in voorbereiding reist Wendela naar Endé. “Voor Endé moet je afdalen vanaf het plateau waar Bandiagara ligt, de Dogonvallei in. In deze tijd van het jaar (april) groeit er niks meer. Er resten wat bomen in een kaal, dor landschap. Hier en daar scharrelt nog wat vee dat de allerlaatste harde droge grassprietjes wegknabbelt. Toch is het mooi, het ontroert mij dat hier ook mensen wonen. Het heeft iets dappers. Als de verharde weg ophoudt te bestaan is het nog 8 km. naar Endé. Die leg je gewoonlijk te voet af, maar omdat Amadou en zijn familie zo gastvrij zijn komen ze me halen met de ossenkar. Mijn boerinnenoog ziet meteen dat de os twee keer zo mager is als in oktober. Alle dieren en mensen kijken uit naar het regenseizoen, dat dan nog een maand op zich zal laten wachten. Amadou en zijn familie verwelkomen mij hartelijk, alle 'kleine broertjes en zusjes' rennen naderbij en roepen 'Wendela, Wendela, soit la bienvenue'.
“Met Amadou bespreek ik onze plannen om meer kinderen naar school te laten gaan. We zijn het er over eens dat het beter is om álle kinderen uit deze wijk naar school te helpen gaan, in plaats van alleen de allerarmsten. Want hoe kun je selecteren in een bevolking waar eigenlijk niemand iets heeft? We besluiten om iedere actie via de al bestaande stichting in het dorp te laten verlopen. Amadou zal mij daarom aan de bestuurders daarvan voorstellen.
Maar eerst is er de ontmoeting met de dorpsoudsten. Zij worden op de hoogte gesteld van alles wat er zich afspeelt in de wijk. We komen bij elkaar onder een afdakje en zitten op de grond. Amadou zet uiteen wat onze ideeën zijn. Iedereen knikt instemmend. Amadou vertaalt voor mij wat er gezegd wordt in het Dogon. Dan zegt iedereen wat hij vindt en er wordt eerbiedig naar elke spreker geluisterd. Niemand valt een ander in de reden, iedereen heeft evenveel ruimte. Ik ben onder de indruk hoe ze met elkaar communiceren.
“Bij het voorstellen aan de lokale stichting (een initiatief ter bevordering van de ontwikkeling van de wijk op sociaal en cultureel gebied) verloopt het gesprek op dezelfde wijze. Het is avond en we zitten in het donker. Om de vergadering te openen spreekt de voorzitter een soort van gebed uit. Daarna stellen de mensen zich aan mij voor. Er komen goede ideeën naar voren. Een daarvan is om bij de uitreiking van de schoolspulletjes de ouders erbij te betrekken zodat zij zich bewust worden van het belang van onderwijs. Als de vergadering beëindigd is, praat iedereen weer door elkaar, een paar vallen in slaap, en plotseling is iedereen vertrokken.”
“Laten we de mensen leren vissen, in plaats van hen elke dag vis te geven!”
Mahamane Maiga, directeur van het wijkcentrum in Bamako, heeft speciaal voor deze Malimail een stukje geschreven over zijn project in Sikoroni:
“Sinds de oprichting van ons centrum in 1996 hebben we ons toegelegd op de opvoeding en opvang van kinderen en jongeren in een moeilijke situatie. Onder deze kinderen bevinden zich een groot aantal wezen. De kinderen worden in de meeste gevallen opgevangen door vrouwelijke voogden of door hun moeders, die soms seropositief zijn of ziek en gehandicapt. Dit alles verergerde de situatie van deze kinderen, hoewel ze begeleid en geschoold werden door het centrum.
Deze moeilijke levensomstandigheden maakten dat de kinderen verzuimden van school en terug de straat opgingen om te bedelden.
“Een nadere analyse van de situatie heeft ons ertoe gedreven een project te starten met als belangrijkste doel: het ondersteunen van de vrouwen, zodat zij beter in staat zijn in de elementaire behoeften van de kinderen te voorzien en de kleine lasten van de familie te dragen.
“Uit een economisch en sociaal onderzoek onder 15 geselecteerde vrouwen bleek dat ze allen reeds een kleine commerciële activiteit hadden waarvoor ze slechts een kleine financiële hulp zochten om hun onderneming uit te breiden en hun inkomsten te verhogen.
De activiteiten van dit project zijn onder meer :
- het toekennen van een microkrediet waarvan de helft wordt terugbetaald;
- lees en schrijfonderwijs voor de vrouwen;
- voorlichtingsgesprekken over hygiëne en seksueel overdraagbare ziektes;
- giften van granen, zeep, suiker en melk aan elke vrouw;
- onderwijs voor één van de kinderen van elke vrouw.
Wij hebben dit project voorgesteld aan Wendela van de Stichting Malikanu voor de financiering en we hebben dadelijk een positief antwoord gekregen, wat ons geenszins verraste!
“Sinds drie jaar bezoekt Wendela onze buurt en ons centrum. Deze vrouw met een gouden hart en een gevoelige ziel was snel ontroerd door deze situatie van de kinderen. Zij heeft in Frankrijk en Nederland giften verzameld bij haar vrienden en familie om onze weeskinderen en de moeders met hun kinderen te helpen zich te verzorgen en te voeden.
“Wendela is voorzitter van Malikanu en heeft de families, de kinderen en hun moeders gezien en geholpen. Het project ligt in de lijn van de acties die zij al in onze wijk ondernomen heeft.
Het project stimuleert de autonomie van deze vrouwen wier wens het is niet meer afhankelijk te zijn van bedelen en giften. Daarom noemen we het project: “Musow Wilila” wat in het Bambara betekent: “De vrouwen ontwaken” of “De vrouwen staan op”.
Mahamane Maiga
Directeur van het Centre d ‘Ecoute communautaire de Sikoroni
Wat doen jullie al?
Het is bijzonder om te merken dat al zoveel mensen positief reageren op de plannen van Malikanu. Veel geld is al opgehaald, en veel mensen helpen door bijvoorbeeld teksten uit en in het Frans te vertalen. Dick is in Frankrijk bezig de website op te tuigen.
Een bijzondere actie in Utrecht van David en Marjolijn betrof het raden van het exacte gewicht van een kaas van Soulère. Iedereen mocht raden na een inzet van 2 euro. Uiteindelijk was er een gelukkige winnaar van de kaas (op zowat een gram nauwkeurig!) en bijna honderd euro voor Malikanu.
Rita maakt prachtige kaarten van koeien die ze verkoopt als zoete broodjes voor de Stichting. En er zijn al verscheidene plannen om sieraden te verkopen.
Veel dank!
Ook helpen of financieel de projecten in Mali ondersteunen? Dat kan! Neem even contact op, of maak geld over onder vermelding van Malikanu op onderstaande rekeningen. Idee: laat automatisch elke maand een vast bedragje overmaken! Dan is het voor Malikanu mogelijk om op iets langere termijn vooruit te kijken.
Stichting Malikanu Bestuur
Wendela Engelhard, voorzitter
David Engelhard, secretaris
Maaike Burggrafer, penningmeester
Association Malikanu
Wendela Engelhard, présidente
Nicole Damen, trésorière en secrétaire
Adres Nederland:P.a. Graafschap 103524 TR UTRECHT, Nederland
Adres Frankrijk:Ferme SoulèreSieuras, 09130France
Bankgegevens:Rabobank, Utrecht 111 757 827 o.v.v. Stichting Malikanu
Compte bancaireCrédit Agricole, Lézat21764093000 o.v.v. Malikanu Association
Adres Mali :P.a. Centre d’écoute de Sikoroni, BPE 157Bamako, Mali
Onze website is nog in oprichting www.stichtingmalikanu.blogspot.com
Neem contact met ons op en meld je aan, of meld je af, voor de nieuwsbrief via: malikanu.wendela@gmail.com
Dit is de tweede nieuwsbrief van de Stichting Malikanu. De nieuwsbrief heet De Malimail en zal ongeveer elk kwartaal verschijnen. Iedereen die betrokken is bij Mali en de projecten die we daar ondersteunen kan De Malimail gratis ontvangen en verder verspreiden.
